De - door iedereen - lang verwachte eerste blogpost

Dag lieve Belgjes!

Ik ben hier nòg minder goed in dan verwacht. En ik bedoel dan in het bloggen en in het uploaden van een foto iedere dag, want hier in Joensuu is alles dik oke! Even dik als de sneeuw hier hoog ligt, en dat is best wel hoog. :) 

Beginnen bij het begin

Maar laat me toe te beginnen bij het begin. En dat is bij het meest hachelijke vliegavontuur ooit, want wat een rustige aankomst moest worden rond 17u, werd een adrenalinevolle aankomst om 3u 's nachts. De eerste vlucht van Zaventem naar Helsinki verliep zoals een vlucht hoort te verlopen; een beetje krap zitten, een beetje je vervelen, een beetje slapen en een beetje eten. Oja, deze vlucht had ook een beetje vertraging. Een beetje, want we hadden nog 10 minuten om de volgende vlucht naar Joensuu te halen, maar een beetje te veel, want die piloot besloot om een beetje te vroeg te vertrekken! En zo kwam het dat we voor 8uur - uitgeput van het lopen- vastzaten in de luchthaven van Helsinki. 

Saai, denken jullie nu, maar dat is zonder Brent, Toby en mezelf gerekend. We maakten er een smulpartijtje van in de Burger King, we leerden er Moomi kennen én een Fin, maakten onze eerste sneeuwwandeling en lieten ons eens creatief gaan op de luchthaven - de vele vreemde blikken ontwijkend. Het resultaat daarvan kan je bekijken wanneer je onder de foto's op de link klinkt. (Dit is een handleiding voor de niet zo technische mensen onder ons, hé mama ;))

Toen de verveling toch een beetje begon toe te slaan, konden we onze tweede vlucht nemen, vanuit Helsinki naar Joensuu. We stapten op op een heel erg klein propellorvliegtuigje en ik moet zeggen, ik voelde me al niet helemaal op m'n gemak, want de sneeuw viel met bakken uit de lucht, de wind was serieus goed aan het waaien en opstijgbanen en landingsbanen in het Noorden zijn helemaal NIET verwarmd of ontijsd en ontsneeuwd. 

We hingen ergens in de lucht, toen de propellors stopten met draaien, of zo leek het toch voor een leek. Ze startten weer, en stopten weer, en startten weer en stopten weer. De stewardess naast me - ze zat letterlijk 20 cm van me in het gangpad op een uitklapbaar stoeltje- begon heel bedenkelijk te kijken. Ze communiceerde via gezichtsuitdrukkingen naar de stewardess aan de andere kant van het gangpad. Ze knikte en de tranen sprongen in haar ogen. Op dat moment begint de piloot in het Fins - een taaltje waar je echt geen jota van begrijpt- op een indringende manier door de intercom te praten. Gelukkig kwam daarna onmiddellijk het Engels, maar mijn hart was zo aan het razen vanbinnen dat ik er niets van begreep. Gelukkig zat op dat moment de meest fantastisch Brit naast me die ik ooit heb ontmoet. Jonathan zei me: "The weels don't want to get in, but that's much better than the other way around." Humor die ik op dat moment best wel kon smaken, omdat het wel waar is. Toch was ik pas helemaal gelukkig toen ik de wielen van ons gebrekkig vliegtuigje voelde slippen op de landingsbaan. Eerste noodlanding: check. 

Terug in Helsinki dus. Playing the waiting game again. Gelukkig waren we ondertussen al vriendjes met ongeveer iedereen op het vliegtuig en vloeiden de mopjes rijkelijk. Want ondanks al die stoere venten die op het vliegtuig zelf ontkenden dat ze bang waren, - wat ik al lang had doorzien aan hun totje - moesten ze toch wat stoom aflaten. We kregen diezelfde nacht nog een andere vlucht. Een ondergesneeuwd vliegtuig, met ijspegels aan de raampjes, dat ontijsd moest worden om naar de ontijsing te kunnen gaan... Alles ging goed deze keer! 

En we kwamen toe in Joensuu rond ongeveer 3u. Het was ongeveer 2u en een half later wanneer ik mijn bedje in strompelde, want veel bleef er na een dag van 24uur niet veel meer van mij over. 

Mijn eerste dagen hier

Ondertussen is het mijn vierde dag in mijn kot en het begint al helemaal als thuis te voelen. Ik heb al heel wat gezelligheidjes - anderen zouden het prulletjes noemen - gekocht om m'n kot op te fleuren, zodat de muren wat minder kaal worden. Hieronder kan je eventjes binnenkijken én buitenkijken, want ook het zicht vanuit mijn raam en de omgeving kan je op de foto's bekijken...

Onze tutor, Elma, een hele lieve Finse, nam ons al enkele keren mee naar het stadscentrum om allerlei administratieve zaken te regelen, om dingen te kopen, om de stad wat te verkennen en om te eten. Gisterenavond nodigde ze al haar erasmusstudenten uit voor een Finse maaltijd. Eerst was er sla als voorgerecht. Daarna een maaltijdsoep met worstjes. Er is hier trouwens iets heel erg vreemds met het vlees. Het lijkt gewoon te verdwijnen in je mond, je kan er niet op knabbelen. Zo ook niet op de worstje van gisteren, alsook niet op de spekjes op mijn pizza de eerste dag. Ook het vlees in de winkel ziet er niet bepaald appetijtelijk uit. Iemand gemixte kippenblokjes met een vreemd gelig sausje? 

Daarna was er dessert, een superlekkere chocoladecaketaart met ijs en een soort kaneelrolletjes. Nòg iets dat al opviel; ze draaien hier overal kaneel en kruidnagel in hun koekjes of dessertjes! Wat ook opvalt; in al hun snoepjes zit drop verwerkt. De duizend zakjes snoep in ons grootwarenhuis zijn ofwel enkel drop ofwel snoepjes met drop. Da's echt triestig! ;)

Hoe het is met het weer? Wel, 't is koud! Gisteren hadden we temperaturen tot -25° C en ik kan je zeggen dat het even koud is als je denkt dat het is. Pittig detailtje: buitenkomen is instant bevroren snotjes. JA, in je neus! En dat voelt heel erg vreemd... 
Maar niet alleen de koude is hier typisch, ook de vroege nachten. Rond 15uur is de zon onder en staat de maan aan de hemel. Maar hé, wie houdt er nu niet van het nachtleven? ;)

Maar die koude en donkerte houdt ons niet tegen hoor! Met alle laagjes die je maximaal over elkaar getrokken krijgt, is het best wel doenbaar om buiten te gaan, voor maximum een uurtje of twee. Achter ons kot ligt een schaatspiste, gisteren zijn we dan ook gaan sleeën en schaatsen. Of curling spelen met elkaar als curlingbal. Het kan allemaal!

Tot de volgende!

Jullie Koud Liefste Aangekomen Allesverkennend RillerTJE